Odmiana czasownika brennen
Pełna definicja w Słowniku:
brennen czasownik brennt, brannte, hat gebrannt palić, palić się, płonąć, gorzeć, pałać, parzyć, piec, wypalać, wypalać znak, piętnować, bot. zool. wywoływać oparzenie; sich brennen oparzyć się; eine CD brennen wypalać płytę CD; vor Liebe brennen pałać miłością; der Boden brennt ihr unter den Füßen grunt jej się pali pod nogami
Präsens (czas teraźniejszy)
ich
du
er/sie/es
wir
ihr
sie/Sie
brenne
brennst
brennt
brennen
brennt
brennen
ich
du
er/sie/es
wir
ihr
sie/Sie
brannte
branntest
brannte
brannten
branntet
brannten
ich
du
er/sie/es
wir
ihr
sie/Sie
habe gebrannt
hast gebrannt
hat gebrannt
haben gebrannt
habt gebrannt
haben gebrannt
ich
du
er/sie/es
wir
ihr
sie/Sie
werde brennen
wirst brennen
wird brennen
werden brennen
werdet brennen
werden brennen
Konjunktiv I (tryb przypuszczający)
ich
du
er/sie/es
wir
ihr
sie/Sie
brenne
brennest
brenne
brennen
brennet
brennen
ich
du
er/sie/es
wir
ihr
sie/Sie
brennte
brenntest
brennte
brennten
brenntet
brennten
Imperativ (tryb rozkazujący)
Sg (lp.)
Pl (lmn.)
Höflichkeitsform (forma grzecznościowa)
brenn, brenne
brennt
brennen Sie