Odmiana czasownika brennen

Pełna definicja w Słowniku:
brennen czasownik brennt, brannte, hat gebrannt palić, palić się, płonąć, gorzeć, pałać, parzyć, piec, wypalać, wypalać znak, piętnować, bot. zool. wywoływać oparzenie; sich brennen oparzyć się; eine CD brennen wypalać płytę CD; vor Liebe brennen pałać miłością; der Boden brennt ihr unter den Füßen grunt jej się pali pod nogami

Präsens (czas teraźniejszy)

ich

du

er/sie/es

wir

ihr

sie/Sie

brenne

brennst

brennt

brennen

brennt

brennen

Präteritum (czas przeszły niedokonany)

ich

du

er/sie/es

wir

ihr

sie/Sie

brannte

branntest

brannte

brannten

branntet

brannten

Perfekt (czas przeszły dokonany)

ich

du

er/sie/es

wir

ihr

sie/Sie

habe gebrannt

hast gebrannt

hat gebrannt

haben gebrannt

habt gebrannt

haben gebrannt

Futur I (czas przyszły)

ich

du

er/sie/es

wir

ihr

sie/Sie

werde brennen

wirst brennen

wird brennen

werden brennen

werdet brennen

werden brennen

Konjunktiv I (tryb przypuszczający)

ich

du

er/sie/es

wir

ihr

sie/Sie

brenne

brennest

brenne

brennen

brennet

brennen

Konjunktiv II (tryb przypuszczający)

ich

du

er/sie/es

wir

ihr

sie/Sie

brennte

brenntest

brennte

brennten

brenntet

brennten

Imperativ (tryb rozkazujący)

Sg (lp.)

Pl (lmn.)

Höflichkeitsform (forma grzecznościowa)

brenn, brenne

brennt

brennen Sie